.jpg)
(Opracowane na podstawie przedmowy Jerzego Prokopiuka do pracy: "Odpowiedzi Hiobowi" Carla Gustava Junga, Wyd. "Ethos", Warszawa 1995)
„Musimy uwzględnić to, że symbol hermafrodyty to jeden z wielu synonimów finału opus. Aby nie powtarzać tego, co już raz zostało powiedziane, odsyłam do mej książki pt. Psychologie und Alchemie, zwłaszacza zaś do wywiedzionej przez alchemików paraleli Lapis-Chrystus, do której trzeba jeszcze dodać rzadziej występujące, niechętnie stosowane porównanie prima materia z Bogiem.
„Czas, w którym żyjemy, to epoka zamętu i rozpadu. Wszystko staje dziś pod znakiem zapytania. Jak to się zwykle dzieje w stanach tego rodzaju, treści nieświadome wdzierają się aż w granice świadomości w celu skompensowania jej ubytków. Warto więc starannie obserwować wszystkie te zjawiska graniczne, niezależnie od tego, jak niezrozumiałe się nam wydają, by znaleźć w nich – być może już kiełkujące – zarodki nowego ładu.”
(C. G. Jung, 'Praktyka psychoterapii')
* Autor fotografii: Pani Ewa Mydlak
„Przed demonicznymi zakusami od wewnątrz chronią wszelkie formy życia religijnego ujęte w ramy organizacji kościelnej, przynajmniej dopóty, dopóki Kościół cieszy się autorytetem. Ochrona i bezpieczeństwo mają jednak jakąś wartość jedynie wtedy, gdy przesadnie nie ograniczają życia; podobnie dominacja świadomości tylko wtedy może być czymś pożądanym, gdy nie tłumi ponad miarę życia i nie wyklucza zbyt wielu jego przejawów. Bo życie to rejs między Sycyllą i Charybdą zawsze.”
(C. G. Jung, 'Praktyka psychoterapii')
„Jak tajemnica dzielona między innymi może być czym konstruktywnym, tak tajemnica czysto osobista oddziaływa destruktywnie. Tajemnica taka działa niczym grzech, albowiem wyrywa nieszczęsnego posiadacza ze wspólnoty z innymi. Jeśli człowiek zdaje sobie sprawę z tego, co ukrywa, szkoda wyrządzona w ten sposób jest zdecydowanie mniejsza niż wówczas, gdy człowiek nie jest świadom, iż to czy tamto wypiera.
„Kompleks stanowi, by tak rzec, małą zamkniętą psyche, która – jak pokazuje doświadczenie – rozwija specyficzną dla siebie aktywność wyobraźniową. Fantazjowanie to przecież tak w ogóle własna aktywność duszy, przejawiająca się zawsze wtedy, gdy świadome zahamowania maleją czy gdy w ogóle ustają, jak na przykład w stanie snu. W stanie snu fantazja jawi się w formie marzenia sennego. Ale także w stanie czuwania nadal śnimy pod progiem świadomości – dzieje się tak całkiem szczególnie za sprawą kompleksów wypartych czy w jakiś sposób nieświadomych.”
„Współczesna kultura świadomości – o ile w ogóle można tu mówić o „kulturze” - nosi piętno chrześcijaństwa, co oznacza, że ani animus, ani anima nie są zintegrowane, lecz – wyrażane przez dogmat religijny – znajdują się jeszcze w stanie projekcji. Na tym etapie obie te postacie, jako komponenty osobowości, są nieświadome. Rozwijają jednak swą skuteczność w numen dogmatycznych wyobrażeń o Oblubieńcu i Oblubienicy.” (C. G. Jung, 'Praktyka psychoterapii')
„Świadomej relacji zaufania między lekarzem i pacjentem przeciwstawia się zgrupowana treść nieświadoma. Czyni to ona w ten sposób, że uciekając się do projekcji, tworzy iluzoryczną atmosferę dającą asumpt do nieustannych pomyłek i nieporozumień lub odwrotnie – mydlącą oczy zadziwiającą wręcz harmonią między lekarzem i pacjentem; to ostatnie jest o wiele groźniejsze od sytuacji wspomnianej jako pierwsza.
„Przypadki, w których archetypowy problem przeniesienia staje się szczególnie palący, absolutnie nie zawsze należą do tak zwanych „ciężkich”, czyli poważnych stanów chorobowych. Wprawdzie zdarzają się wśród nich i takie, ale mamy tu do czynienia również z tak zwanymi „lekkimi” nerwicami, albo po prostu stajemy w obliczu ludzi z problemami psychicznymi, których zdiagnozowanie może się wydawać kłopotliwe.
„Nie będzie też chyba przesadą, gdy dodamy, że metoda konsekwentnego wspierania świadomego stanowiska sama w sobie ma dużą wartość terapeutyczną i nierzadko wystarcza do osiągnięcia zadowalających rezultatów. Mniemanie, jakoby analiza nieświadomości była jedynym panaceum i dlatego należałoby ją stosować w każdej sytuacji, to fatalny przesąd. Analiza nieświadomości to jakby interwencja chirurgiczna – za cóż chwytać należy dopiero wtedy, gdy wszystkie inne środki zawiodą. Jeśli nieświadomość się nie narzuca, najlepiej zostawić ją w spokoju.
„Nieprzypadkowo siła metody analitycznej polega właśnie na tym, na czym polega największa słabość metody katartycznej, a mianowicie na nawiązaniu stosunku pomiędzy lekarzem i pacjentem. To, że ciągle jeszcze panoszy się pogląd, podług którego zasadnicze zadanie analizy miałoby polegać na „wygrzebywaniu” najwcześniejszych kompleksów okresu dzieciństwa po to, by wyrwać zło z korzeniami, nie ma nic do rzeczy. Chodzi tu po prostu o wpływy dawnej teorii traumatycznej. Fakty biograficzne mają znaczenie o tyle, o ile utrudniają one przystosowanie się pacjenta do środowiska tu i teraz.